O sztukach wszelakich - kreacja zbiorowa
kreacja zbiorowa, metoda twórcza uprawiana przez niektóre teatry, głównie awangardy XX w.
kreacja zbiorowa, też: pisanie na scenie; metoda twórcza uprawiana przez niektóre teatry awangardowe XX w., zwłaszcza należące do nurtu > teatru otwartego lat 60.-70, i > Drugiej Reformy Teatru. Kreacją zbiorową można też nazwać pewien typ dzieła scenicznego, który wyróżnia tryb, w jakim był stworzony, i do takich należą wszelkie gatunki improwizowane a zwłaszcza >komedia dell’arte.
Zespół teatralny w toku prób wypracowuje wspólnie akceptowaną idee sztuki i we wspólnocie dochodzi do formy scenicznej, zazwyczaj pozbawionej tradycyjnej akcji; tekst, składany metodą kolażu, pochodzi z różnych źródeł (wierszy, artykułów, działań i wypowiedzi aktorów odzwierciedlających ich doświadczenia życiowe); sceny początkowo są improwizowane, gdzie ważnym środkiem wyrazu jest ekspresja cielesna, niewerbalna emisja głosu, >akustyczne efekty, muzyka wykonywana na żywo; scenografia, często uboga, też powstaje w procesie dochodzenia do premiery. Kreacja zbiorową była wyrazem sprzeciwu wobec dominacji tekstu literackiego oraz podziału i specjalizacji pracy w teatrze, dominacji reżysera w tradycyjnym >zespole teatralnym. Metodą kreacji zbiorowej pracowały teatry: Living Theatre, Performance Group, Open Theatre, Théâtre du Soleil; w Polsce >teatry studenckie, m.in. Teatr Ósmego Dnia, Teatr Pleonasmus, Akademia Ruchu.
